يك سوال

اگه كسي گلي رو دوست داشته باشه كه تو كرور ها كرور ستاره ، فقط يك دونه ازش هست ، براي احساس خوشبختي، همين قدر بس كه نگاهي به اون همه ستاره بندازه و با خودش بگه : " گل من ميون اون ستاره هاست" ...

 قبول ... اما با دلتنگي براي گل چه بايد كرد؟

نفس كشيدن ممنوع

اين درياي خاكستري كه مي بينيد تهران خودمونه زير يك عالمه دود و آلودگي!!! 

پ.ن : دوم دي ماه 90 ساعت 5 بعد از ظهر

اوج رسوايي...

شبی گفتی که دل را ،

     می کنی از هر چه زیبایی ست

              و دل خواهی برید از

                      آرزوهایی که رویایی ست

و با اندوه گفتی

      زندگی یک شعر بی معنی ست

              نباید خواند شعری را که ابیاتش تمنایی است

                      تمناهای شاید

                           ساده و بی ارزش اما دور

                                  تمناهای ناممکن

                                          که گاهی ... اوج رسوایی ست

در این جا رقص می میرد
در این جا ساز می سوزد
در این جا فکر می پوسد
در این جا عشق رسوایی ست  (2)

در این رنگین کمان آباد

      که هرچیزی پر از گنگی ست

              در این جا هر چه می بینی

                      گل آلود و معمایی است

معماهای بی معنی

     روایت های پوشالی

              و تابوهای پوسیده

                      که مصنوعات  ِ اینجایی ست

                                          اوج رسوایی ست...

رفیق خسته از پایم

      چه باید کرد با ظلمت

              در این پاییز بی پایان

                      که سهم عشق تنهایی ست ؟

چه باید کرد با ظلمت ،

          چه باید کرد با دیوار،

                در این زندان خاموشی

                      که شب ها سخت يلدايي است ؟

                                          اوج رسوایی است

در این جا رقص می میرد
در این جا ساز می سوزد
در این جا فکر می پوسد
در این جا عشق رسوایی است (2)

ولی بیرون از این زندان

     هوای آسمان آبی ست

           فضای زندگی زیباست

                      هوای ذهن رویايی ست

بیا با این طلسم شب

         نیفت از پا که افتادن

                      به کام ساحران  ِ

                      این شبان سرد یلدایی ست

در این جا رقص می میرد
در این جا ساز می سوزد
در این جا فکر می پوسد
در این جا عشق رسوایی ست  (3)

                              اوج رسوايي ست ...

Download

گاهي به واقعيت ها توجه كنيد...

اي تمامي دوستان ،‌ مادر ها، پدر ها، خواهر ها و برادر ها، خاله ها و عمه ها و عمو ها و دايي ها. اي تمامي انسان ها با هر نسبت و لقبي. به مقدساتتون قسم ! بفهميد كه آدميزاد، زمين نيست كه سندش رو به نام بزنيد و اختيار تامش را به دست بگيريد. ماشين نيست كه پشت فرمانش بنشينيد و برانيد به جاييكه مي خواين. عروسك نيست براي بازي! باور كنين تفاوتي هست بين تعلق انسان ها به هم و اشياء اي كه متعلق به آدميزادند.

گاهي هم خوبه يه نگاهي به دور از تشابهات غلط دنيا به اطراف بندازين. گاهي به واقعيت ها هم توجه كنيد...

به همين سادگي تنها مي شوي

 

به همين سادگي تنها مي شوي ، تنها تر از هميشه. چشم باز مي كني و مي بيني ازدحام جمعيتي را كه ميشناسي اما نمي شناسي. هراسان مي شوي... پي آشنايي مي گردي... و به ياد مي آوري روزي را، نه، روزهايي را كه اين حس را تجربه كرده بودي. روزگاري كه چشم باز كردي و ديدي ازدحام جمعيتي را كه ميشناسي اما نمي شناسي.  چشم باز كردي و هراسان به دنبال ياري گشتي،  پي ِ  ياوري، آشنايي، همدمي. و ديدي چند تني را، در اين ازدحام صدايشان كردي، صدايت كردند. راه باز كردي  به سويشان. راه باز كردند به سويت... و گم شدند در چشم بر هم زدني در لحظه اي كه جوانه ي اميد و آرامش در وجودت جوانه زد.  گروهي آمدند تبر به دست به قصد ريشه ي اين اميد. و قطع كردند آنچه را به اميدش نفس ميكشيدي. چرا كه حرف ، حرف دل بود. چرا كه صداي ايده ها و انديشه حكم نابودي را صادر مي كند. 

زندگي، سفري با بليط يك طرفه

بيهوده مشت به شيشه هاي اين قطار مي كوبي!

بيهوده صدايت را

به آن سوي پنجره پرتاب مي كني

ما

بازيگران يك فيلم صامتيم.

 

گروس عبدالملكيان