سلام
امروز از اون دسته روزايي بود كه خيلي دوست داشتني نيستن...
الان كه نگاه مي كنم مي بينم راس مي گفتي! كار اون پادشاه اخترك اول اونقدر ها هم مضحك نيست. حتما از اينكه دنيا سر ناسازگاري باهاش داشته ناراحت بوده و تصميم گرفته يه جورايي به دنيا نشون بده كه محكم تر از اين حرفاست... و فرضيات مسئله و طرز ديدش رو طوري تغيير داده كه اين حس درش ايجاد بشه كه همه چي طبق خواسته ي اونه. از همه چيز و همه كس، چيزي رو توقع داشت كه در توانشون بود يا مي خواستن انجام بدن. اعتراف ميكنم خداييش كار آسوني نيست... اما نمي توني منكر اين بشي كه از تنهايي رنج مي برد.
مي دوني تو اين دنيا اين كه از اطرافيانت توقعي نداشته باشي و اونها رو همينطور كه هستن بپذيري كمك بزرگيه كه راحت تر زندگي كني . كمتر از كسي دلگير مي شي . اما جدا گاهي اين كار آسون نيست مخصوصا وقتي كسايي كه يه جورايي بهت نزديك ترن اونايي كه مي شناسنت. اونايي كه "دوست" صداشون مي كني به راحتي دست مي گذارن روي حساسيت هات و براي اينكه خودشون رو سبك كنن حرفا و رفتارايي از اونا مي بيني كه نمي توني منكر اين بشي كه جدا رنجيدي اونم وقتي جدا حقت نيست. وقتي راجع به اون مطلب و شرايط توضيح مي دي ،بحث مي كني، گاهي اشتباهت رو قبول مي كني سعي مي كني جبرانش كني. اما در جواب مي شنوي: الان ديگه برام مهم نيست ، قانعم نمي كنه ، نمي خوام گوش بدم. برام مهم نيست ناراحت مي شي يا نه ! مگه تو به ناراحت شدنم فكر كردي؟ و... و اگر هم توضيحي ندي چون مي دوني اين حرفا رو مي شنوي گله هاي ديگه اي ازت مي شه كه «ديگه آدم سابق نيستي ، عوض شدي و ...»
چرا وقتي آدما ناراحتن و كارا مطابق ميلشون پيش نمي ره بقيه رو مقصر مي دونن و همه چيز رو از ياد مي برند. همديگر رو محكوم مي كنن ، همه چيز رو له مي كنن؟ يا يه عده هم خودشون رو ... اين دسته هم در حماقت و بي رحمي دست كمي از دسته ي اول ندارن! چون هر دو تا انصاف رو تو قضاوت كنار گذاشتن. و بازم بحث رعايت اين تعادل لعنتي پيش مياد...
خلاصه دوستم حكومت تو اين دنيا به روش پادشاه داستان چيز جالبي از آب در نمياد به گمونم يه وقتايي راه فراره تا راه حل. ميدونم ميدونم الان ميگي خب اين رعايت اعتداله كه... ;)
چقدر دلم مي خواد بدونم الان پادشاهه در چه حاله. به نظرت هنوز از حكومتش راضيه؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر