شبی گفتی که دل را ،
می کنی از هر چه زیبایی ست
و دل خواهی برید از
آرزوهایی که رویایی ست
و با اندوه گفتی
زندگی یک شعر بی معنی ست
نباید خواند شعری را که ابیاتش تمنایی است
تمناهای شاید
ساده و بی ارزش اما دور
تمناهای ناممکن
که گاهی ... اوج رسوایی ست
در این جا رقص می میرد
در این جا ساز می سوزد
در این جا فکر می پوسد
در این جا عشق رسوایی ست (2)
در این جا ساز می سوزد
در این جا فکر می پوسد
در این جا عشق رسوایی ست (2)
در این رنگین کمان آباد
که هرچیزی پر از گنگی ست
در این جا هر چه می بینی
گل آلود و معمایی است
معماهای بی معنی
روایت های پوشالی
و تابوهای پوسیده
که مصنوعات ِ اینجایی ست
اوج رسوایی ست...
رفیق خسته از پایم
چه باید کرد با ظلمت
در این پاییز بی پایان
که سهم عشق تنهایی ست ؟
چه باید کرد با ظلمت ،
چه باید کرد با دیوار،
در این زندان خاموشی
که شب ها سخت يلدايي است ؟
اوج رسوایی است
در این جا رقص می میرد
در این جا ساز می سوزد
در این جا فکر می پوسد
در این جا عشق رسوایی است (2)
در این جا ساز می سوزد
در این جا فکر می پوسد
در این جا عشق رسوایی است (2)
ولی بیرون از این زندان
هوای آسمان آبی ست
فضای زندگی زیباست
هوای ذهن رویايی ست
بیا با این طلسم شب
نیفت از پا که افتادن
به کام ساحران ِ
این شبان سرد یلدایی ست
در این جا رقص می میرد
در این جا ساز می سوزد
در این جا فکر می پوسد
در این جا عشق رسوایی ست (3)
در این جا ساز می سوزد
در این جا فکر می پوسد
در این جا عشق رسوایی ست (3)
اوج رسوايي ست ...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر